Teoria, Trutnia i Inne recenzja książki

Dwóm młodym dziennikarkom zachciało się zadać pytanie „czego chcą mężczyźni?”, oczekując szczerych, pozbawionych niesmacznego lukru odpowiedzi. Kobiety rozpoczęły rozmowę z mężczyznami. Nie prowadzą żadnej szalonej „wojny płci”. To dialog między równymi sobie.

Każdy z panów opowiada o swoim życiu i pracy, a przez oba tematy przeplatają się wątki spraw najważniejszych: kobiety, dom oraz miłość. Odpowiadają na pytania o religię, erotykę, innych mężczyzn, dzieci, jedzenie, podróże…

Maciej Zaremba jest dziennikarzem, którego pióro ostrzyło się w wyzwolonej kulturze Szwecji. Najważniejsze dla niego są obiektywizm i prawda. Jego sztukę pisania cechuje zwięzłość- zdania muszą być naładowane znaczeniem, krótkie, bez zbędnych opisów. Każdy wyraz waży. Choć, jako rozmówca, pozwala sobie na większą swobodę.

Ohydny jest świat wykreowany przez dziennikarzy, dążących do wywoływania szoku. Zwłaszcza wtedy, kiedy ludzie zaczynają uważać twórców podobnych praktyk za artystów i ideologów. Opisuje Szwecję, Kosowo oraz współczesne odmiany kolonializmu. Kocha swoją żonę, jest dla niego pierwszym recenzentem i przyjacielem. Kocha też kobiety, które mimo sfeminizowanej kulturze, postawiły się cechującej jej męskiej uniformizacji, zwanej i używanej jako zasłona dymna „uniseksową”. Feminizm różnic, a nie sfabrykowana i fałszywa równość do zatracenia tego, co w nas najpiękniejsze. Jest osobą otwartą, a zarazem nieco konserwatywna- tajemnica erotyzmu jest w końcu dużo bardziej fascynująca niż nieskrępowana nagość. Uważa siebie za pesymistę. Jednak, opisując swoje życie, sprawiał wrażenie raczej optymisty, choć w takim „woody-allenowskim” stylu. Świetny wywiad na początek książki, podnoszący znacznie poprzeczkę kolejnym mężczyznom.

Warto wspomnieć- zdanie Zaremby stało za myślą przewodnią całej serii późniejszych tekstów. Truteń to mężczyzna, który zazdrości kobiecie pewnej cechy biologicznej, która pozwala jej rodzić dzieci. Truteń więc rekompensuje to tworzeniem. 

Kiedy zobaczyłem zdjęcie redaktora Sierakowskiego- pomyślałem, że teraz się zacznie mocna rozmowa o polityce i ze zniecierpliwieniem, podczas czytania krótkiego opisu, przystąpiłem do lektury. I zaczęło się mocno: przemoc mężczyzn i kobiet. Nawet uprzejma rozmowa szybko przerodziła się w lekki konflikt, który jednak udowodnił, że Sierakowski to świetny materiał do poważnych i merytorycznych dyskusji. Bardzo dobra wymiana zdań! Temat wraca na feminizm. I znowu okazuje się, że feministki starały się popsuć nie tylko kobiecość, ale także skutecznie zaczęły tłumić męskość, która jeszcze nie zdążyła uformować swojego nowego, pofeministyczego kształtu.

Rozmowa z Sierakowskim rozbita jest na dwie części. Pierwsza: dynamiczna i dość żywiołowa została przeprowadzona w marcu 2007 roku, do następnej doszło rok później. Sam ton jest spokojniejszy i pokazuje bardziej stonowaną twarz dziennikarza. I wulgarniejszy. Choć może to nie dziwne, skoro opisuje ciężką pracę w redakcji „Krytyki Politycznej”.

Trzeci pan to… już starczy! Dość streszczania całej książki. Świetnie i szybko się ją czyta. Dla czytelników Playboya takie wywiady to chleb powszedni. Co ważne, każde pytanie można odnieść do siebie i spróbować samemu na nie odpowiedzieć. Ja przynajmniej tak miałem. Myślę, że każdy będzie przerywał czytanie i patrzył gdzieś w przestrzeń, zastanawiając się… o tym, jak się zmienia nasz męski świat. Jakie jest moje w nim miejsce? Będzie szukał wśród kolejnych rozmówców „swojego pierwiastka”, rozłości się na mocno lewicujące, bądź za bardzo konserwatywne podejście do wielu spraw. Czytać będzie jednak dalej. W końcu ta książka stanowi dobrą lekturę dla tych, co chcą poczuć w sobie lekką nutkę szowinizmu, przynależności do płci. Panie miejscami mogą być nieco rozdrażnione, choć szczerze wierzę, że większa ich część ma dość chłopców i w gruncie rzeczy tęskni za nami, mężczyznami.

„Teoria trutnia i inne” Drotkiewicz Agnieszka i Dziewit Anna rozmawiały z: Maciejem Zarembą, Sławomirem Sierakowskim, Andrzejem Lederem, Maxem Cegielskim, Jerzym Jastrzębskim, Jakubem Żulczykiem, Stefanem Mellerem, Hunertem Dobaczewskim, Stefanem Chwinem, Robertem Makłowiczem, Wojciechem Kuczokiem, Andrzejem Chyrą oraz Michelem Houellebecqiem. 

Wydanie I, rok 2009, wydawnictwo Czarne (www.czarne.com.pl)
Format: 133×215 mm, oprawa miękka, foliowana, ze skrzydełkami
Liczba stron: 312

Kamil Mirkowicz